TRUE TALK : ผิดหวัง / ล้มเหลว / สำเร็จ / คราบน้ำตา และ รอยยิ้ม ... by "จอน"
“17 คืน 18 วัน” ที่ผมได้ใช้ชีวิตที่ประเทศอินโดนีเซีย ในช่วงมหกรรมกีฬาเอเชียนเกมส์ 2018 ที่เพิ่งจบลงไปเมื่อวันก่อนนั้น ได้ให้อะไรกับผมเยอะมาก มากกว่าแค่การได้ไปดูมหกรรมกีฬาที่เมืองนอกเป็นเวลาที่ยาวนานที่สุด เท่าที่ชีวิตของผมเคยได้สัมผัส
อาจจะดูช้าเกินไปที่เพิ่งลั่นแป้นพิมพ์ในวันนี้
แต่คงไม่สายเกินไปนัก ที่จะขออนุญาตเขียนอะไรบางอย่าง….
ตลอด 18 วัน ที่แทบจะอยู่กินกับข้อมูล และเพรียกหาทีมชาติไทย ในทุกชนิดกีฬาที่เดินทางไปได้ ร่างกายไปไหว และกำลังเงินเพียงพอ ผมได้เห็นครบทุกรสชาติของความรู้สึกของนักกีฬาทีมชาติไทย ที่แสดงออกมาผ่าน “ภาษาร่างกาย” ในรูปแบบต่างๆ
รอยยิ้ม / คราบน้ำตา / ห่อเหี่ยว / ก้มหน้า / ผิดหวัง ฯลฯ
รอยยิ้มที่สดใสยิ่งนักของทั้ง “โค้ชเช” เช ยอง ซอก และ “น้องเทนนิส” พาณิภัค ที่คว้าเหรียญทองได้สำเร็จจากเทควันโด หญิง รุ่นน้ำหนักไม่เกิน 49 กก. รวมถึงรอยยิ้มของผู้เป็นพ่อ ที่มาเชียร์ลูกสาวถึงขอบสนาม
ผมได้ติดตามการถ่ายทอดสดการแข่งขันยิงเป้าบิน ที่เมืองปาเล็มบัง ซึ่งเสียงปืนที่กระทบเป้า ครั้งแล้วครั้งเล่า ได้ส่งให้ “ณี” สุธิยา จิวเฉลิมมิตร ก้าวขึ้นสู่โพเดียมสูงสุดในกีฬาเอเชียนเกมส์ ครั้งแรก และนั่นคือ “ยิ้มหวาน” ที่น่ารักจับใจ
ผมได้เห็นรอยยิ้มแบบสดใสร่าเริงตามสไตล์ของ นักวอลเลย์บอล หญิง ทีมชาติไทย ที่ก้าวขึ้นไปคว้าเหรียญเงินได้เป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ มันเป็นเหรียญเงินที่น่าชื่นชมยินดี คล้ายๆ กับ เหรียญเงินที่มาพร้อมกับน้ำตาของ ชญาณิศา ชมชื่นดี ที่สร้างสถิติส่วนตัวได้ใน จาการ์ต้า แอนด์ ปาเล็มบัง เกมส์ จนสามารถคว้าเหรียญเงินมาครองได้
ผมได้เห็นคลิปประวัติศาสตร์ การแซงเข้าเส้นชัยแบบเส้นยาแดงผ่าแปด ของ “ทีเจ” จาย อังค์สุธาสาวิทย์ นักปั่นจักรยานลูกครึ่ง ไทย-ออสเตรเลีย ผู้นำพาเหรียญทองมาให้กับคนไทยได้ ซึ่งน่าประทับใจคลิปที่ได้เข้าไปสวมกอดกับเหล่าโค้ชของเขา
ผมได้เห็นอาการห่อเหี่ยว หลังพ่ายแพ้ของนักกีฬาไทย หลายๆ ชนิด เช่น มวยสากลสมัครเล่น ที่ไม่มีเหรียญทองเป็นครั้งแรกในรอบกว่า 32 ปี หรือ เหล่านักฟุตบอลชายที่ตกรอบแรก ครั้งแรกในรอบ 24 ปี
ผมได้เห็นอาการผิดหวัง ก้มหน้าทั้งที่ได้เหรียญ ของ จตุภูมิ ชินวงศ์ นักยกน้ำหนักชาย ผู้ที่ยังไม่เคยเดินทางไปได้ไกลกว่าอันดับ 3 ในกีฬาที่เขารัก
ผมได้เห็นอาการผิดหวังของคู่แฝดแห่งวงการเทนนิสไทย อย่าง สนฉัตร-สรรค์ชัย รติวัฒน์ ที่ยังเดินทางไปไม่ถึงเหรียญทองสักทีในกีฬาเอเชี่ยนเกมส์
ผมได้เห็นลีลาการฟาด ฟาดซะจนคว้าเหรียญทองที่ 9 และ 10 มาคล้องคอได้สำเร็จของ พรชัย เค้าแก้ว โคตรนักฟาดลูกหวายของโลกใบนี้
ฯลฯ (และทุกความรู้สึกอื่นๆ)
… ทุกความรู้สึกที่ได้เห็นจากนักกีฬาทีมชาติไทย ไม่ว่าพวกเขาจะได้เหรียญทอง เหรียญเงิน หรือเหรียญทองแดง หรือไร้เหรียญใดๆ กลับบ้านเกิด ผมว่านี่มันคือ สิ่งที่บ่งบอกว่า พวกเขาได้ทำหน้าที่เต็มที่แล้ว กับทุกๆ งานที่พวกเขารัก งานที่แลกมาด้วยความเหนื่อย ความอดทน ความลำบาก และการแข่งขัน
งานที่หาผู้ชนะเพียงหนึ่งเดียว ที่จะได้ครอบครองเหรียญทองอันล้ำค่าไป
ขอขอบคุณ ในทุกๆ การทำเต็มที่ของนักกีฬาทีมชาติไทยทุกท่าน และขอให้ภูมิใจไว้เสมอว่า เราได้ทำเพื่อชาติ แม้จะได้หรือไม่ได้เหรียญกลับมาหรือไม่ก็ตาม
ไม่ว่าจะผิดหวัง ล้มเหลว จะมีคราบน้ำตา หรือรอยยิ้ม ทุกสิ่งล้วนแต่เป็นเรื่องธรรมดาของการแข่งขันกีฬา
วันนี้ล้ม พรุ่งนี้ก็อาจจะลุกได้
วันนี้พ่าย ใช่ว่า ชัยชนะจะไกลเกิน หากตั้งใจทำ
ไม่มีใครที่กลับบ้านมือเปล่าทั้งนั้นครับ
หากเขาเดินทางออกไปสู้ ด้วยความตั้งใจจริง เพื่อชาติ
…ด้วยรัก นักกีฬา ทีมชาติไทยทุกท่าน
“จอน”
ช่องทางการรับชมการถ่ายทอดสดทาง TrueID
ดูบอลสดผ่านแอปพลิเคชั่น ทรูไอดี คลิก!
ดูบอลสดผ่านเว็บไซต์ ทรูไอดี ฟรี คลิก!
ติดตามข่าวสารกีฬาได้ที่ TrueID App หรือร่วมพูดคุยกันผ่านทาง Line @TrueID ร่วมไปถึงแฟนเพจ TrueID Sports