ไทย บุกเจ๊า เกาหลีใต้ : ช้างศึก ค่อยๆ พัฒนา หรือ กำลังเจอกุนซือที่ใช่?

 

 

 

นอกจากนี้ยังมีทีมชาติกรีซ ในการแข่งขันฟุตบอลยูโร 2004 แน่นอน ไม่มีใครทราบถึงการพัฒนาฟุตบอลภายในประเทศ หรืออัตราการส่งออกนักฟุตบอลไปลีกใหญ่ ๆ ให้ทายชื่อสโมสรฟุตบอลในเมืองเอเธนส์ยังไม่น่าจะมีใครทราบเสียด้วยซ้ำ แต่ด้วยการมีบรมกุนซือนาม ออตโต เรฮาเกล ที่มาพร้อม “เกมรับ” สุดเหนียวเคี้ยวยาก ก็ทำให้กรีซคว้าแชมป์ไปได้ชนิดที่เทพนิยายยังต้องซูฮก

 

หรือไม่ใกล้ไม่ไกลอย่างเวียดนาม ที่ได้บรมกุนซือ “พัค ฮัง ซอ” กับสไตล์การเล่น “วิ่งสู้ฟัด” ตามแบบฉบับเกาหลี ทำให้สามารถไปไกลถึงรองแชมป์เอเชียในชุด ยู-23 และแชมป์ เอเอฟเอฟ คัพ ในปี 2018 หลังจากที่ขุนพลดาวทอง ร้างราความสำเร็จไปนาน ได้แต่มองดูเพื่อนบ้านอย่างไทย อินโดนีเซีย และมาเลเซีย ผงาดง้ำค้ำอาเซียน

 

แน่นอน อะไรพวกนี้คือเรื่องของ “ความใช่” ประหนึ่งเจอคู่ชีวิตที่คลิ๊กกันพอดี แต่การเจออะไรที่ใช่ นั้นเป็นเรื่องที่ค่อนข้างจะ “Random” อย่างมาก นาน ๆ จะเกิดขึ้นสักครั้งหนึ่ง (ไม่อย่างนั้นคงไม่เรียกว่าปาฏิหาริย์) อย่างกรีซ พอพ้นจากเรฮาเกลไปแล้ว ก็ค่อย ๆ ดำดิ่งลงเรื่อย ๆ (ทั้งในทางฟุตบอลและเศรษฐกิจ) 

 

หรือแม้แต่คนที่ “เคยใช่” เมื่อกลับมาแล้ว ก็อาจจะไม่เหมือนเดิม อาจจะ “ไม่ใช่” อีกต่อไป อาทิ ทีมชาติเนเธอร์แลนด์ ที่ขยันใช้งาน หลุยส์ ฟาน กัล กุนซือระดับตำนานของวงการฟุตบอล ในฟุตบอลโลก 2022 ก็ไม่อาจเสกสรรความมหัศจรรย์แบบที่เคยทำได้ในฟุตบอลโลก 2014 (ที่พาอัศวินสีส้มจบอันดับ 3) หรือ โยอาคิม เลิฟ ที่เคยพาเยอรมนีผงาดคว้าแชมป์ฟุตบอลโลก 2014 แต่ต้องอำลางานคุมทีมชาติด้วยความอัปยศเมื่อปี 2018 มาแล้ว

 

ทำให้เรื่องแบบนี้ ไม่ต่างจากการ “จุดพลุ” ที่บทจะสว่างวาบ ก็แสบตา แต่เชื้อไฟนั้น ตามธรรมชาติอยู่ได้ไม่นาน แปป ๆ ก็สิ้นแสงลง 

 

 

แต่อะไรพวกนี้ แน่นอนว่าเป็น “การลงทุนที่มาก และความเสี่ยงสูง” ให้คิดตามว่า การปั้นนักฟุตบอลเยาวชน เราไม่รู้ว่าเด็กพวกนี้ โตขึ้นไปจะการันตีเป็นนักฟุตบอลอาชีพได้ และจะมาปั้นจำนวนน้อย ๆ ก็ยิ่งมีความเสี่ยงมากขึ้นไปอีก ทั้งยังต้องจ่ายค่าตอบแทน จ่ายค่าดูแลรักษา ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เล่นเป็นอาชีพ (ตรงนี้ เสี่ยงกว่าปั้นดาราหลายเท่า เพราะดารา ปั้นจำนวนน้อย ๆ ได้) ตรงนี้คือ “ต้นทุน” ของผู้ที่คิดอยากทำธุรกิจฟุตบอลต้องแบกรับ

 

แต่ที่อยากให้คิดตาม นั่นคือ หากคิดจะปั้น แต่ยังไม่ทราบว่า “Pain Point” ของตนเองที่ต้องแก้ไขคืออะไร? ย่อมเป็นการยากที่จะประสบความสำเร็จ 

 

อย่างของเกาหลีใต้ หากไปชมการเล่นของเขา จะแปลกใจว่า เหตุใด นักเตะแต่ละคนจึง “วิ่งสู้ฟัด” กันทั้งนั้น เขาทำได้อย่างไร? ตรงนี้ เป็นเรื่องของการที่ขุนพลพลังโสม “รู้เรา” ว่าอะไรคือจุดที่ต้องแก้ไข โดยพวกเขารู้มาเกือบครึ่งศตวรรษเข้าให้แล้ว

 

ในช่วงนั้น ผู้หลักผู้ใหญ่ในสมาคมฟุตบอลเกาหลีใต้ได้พบทางออก “วิธีการเล่น” ในแบบของเขา ว่าจะให้ไปต่อบอลแบบละตินอเมริกา เด็กเราทำไม่ได้ จะให้ไปเปิดโหม่งแบบยุโรป เด็กเราก็ทำไม่ได้ ฉะนั้น ให้ใช้ “แรง” ตะลุยเข้าสู้ วิ่งบีบเข้าไปไม่มีเหน็ดเหนื่อย จนในท้ายที่สุด ปัจจุบันนี้ เกาหลีใต้สามารถอยู่ใน Top 30 ของโลกได้

 

 

แต่ตรงนี้เป็นดาบสองคม หา Pain Point ได้เร็ว ย่อมทำให้พัฒนาได้ถูกจุด แต่หากหาได้ช้าหรือหาไม่ได้เลย ย่อมเป็นการ “ตำน้ำพริกละลายแม่น้ำ” ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

 

 

แต่จะให้ดีที่สุด สองสิ่งนี้ต้องมา “บรรจบ” กันพอดี

 

 

 

หนังสือ Football Goes East: Business, Culture and the People's Game in China, Japan and South Korea

บทความ The Study of Discourse on Change in South Korean Football: Between Tradition and Modernity, from Colonial to Post-Colonial

บทความ Nation, State and Football: The Korean Case