"พ่อ แม่ พาผมไปส่งที่สนามฟุตบอลหน่อย" เป็นคำพูดในวัยเด็ก ช่วงสมัยอนุบาลที่ผมพยามพูดซ้ำ ๆ ขอให้พ่อแม่พาผมไปส่งที่สนามบอลจนเขายอมขับรถเพื่อที่จะพาผมไปส่งที่สนามบอลเมื่อถึงสนามบอลก็เจอเพื่อน ๆ ที่รอเล่นฟุตบอลด้วยกันอยู่ ถึงช่วงนั้นจะมีฝนตกลงมาเราก็เล่นมันด้วยความสนุกสนานและมีความสุขมากแต่หลังจากนั้นทุกคนก็โตขึ้นและแยกย้ายกันไปจนไม่ได้เล่นฟุตบอลกันอีกเลย จนผมได้เข้าเรียนโรงเรียนมัธยมก็ได้มีชมรมฟุตบอลเปิดคัดเลือกนักกีฬาฟุตบอลเพื่อเข้าฝึกซ้อมและต้องอยู่โรงเรียนประจำผมได้ชวนเพื่อน ๆ ไปคัดกีฬาฟุตบอลด้วยกันหลังจากคัดเสร็จแล้วผมก็ได้ผ่านเข้ารอบได้เป็นนักกีฬาฟุตบอลของโรงเรียนตอนนั้นผมมีความสุขมาก ๆ และผมก็ได้เข้าพักวันแรกเริ่มไปซ้อมฟุตบอลกับเพื่อน ๆ และจะมีรุ่นพี่ที่เข้ามาก่อนคอยช่วยฝึกซ้อม การซ้อมฟุตบอลแบบจริง ๆ จัง ๆ ผมรู้สึกเหนื่อยและท้อมากแต่ก็ต้องอดทนเพื่อกีฬาที่เราชอบ เมื่อผมฝึกซ้อมแล้วร่างกายพร้อมก็มีรายการแข่งขันรายการแรก ผมได้เป็นตัวสำรองตอนนั้นรู้สึกน้อยใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ผมต้องกลับมาฝึกซ้อมให้มากกว่าเดิมเพื่อพัฒนาตัวเองให้ได้ลงแข่งเป็นตัวจริงให้ได้ เมื่อผมขึ้นมอปลายก็ได้ลงเล่นเป็นตัวจริงแล้วต่อมาก็มีรายการใหญ่ระดับประเทศผมได้เข้าร่วมการแข่งขันในครั้งนี้และผมก็ได้ลงเล่นเป็นตัวจริงอีกครั้งแต่ผลที่ออกมาไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่เราแพ้ให้กลับทีมที่เขามีระบบที่ดีกว่า หลังจากนั้นผมและเพื่อน ๆ ก็ได้กลับโรงเรียนและแยกย้ายกันไปจนผมไม่ได้เล่นบอลอีกเลยเพราะต้องเตรียมตัวเข้าเรียนมหาลัย ในช่วงที่ผมเข้าเรียนมหาลัยเราก็มีโอกาสได้เล่นฟุตบอลอีกครั้ง เหมือนได้เห็นภาพสะท้อนความทรงจำในวัยเด็กของผมที่ได้เล่นฟุตบอลกับเพื่อน ๆ ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าทำให้ผมนึกถึงวัยเด็กของผมและทำให้ผมแอบยิ้มอยู่ในใจในครีเอเตอร์ อรรถพร บุญรักษ์ ภาพถ่ายจาก กุลธิดา วุ่นดี ภาพถ่ายทั้งหมดได้รับอนุญาตจากเพื่อนๆแล้ว ส่องนักบอลตัวเต็ง ดูสดระเบิดแมทช์สุดมันส์บน App TrueID โหลดฟรี !
